Son Umut Durağı

  Ben sahra çölünün ortasında yıllara meydan okumuş yalnız ağaç, Tenere. Gücümü yalnızlıktan alıyorum. Unutulmuşluktan… Öyle bir güç ki bu; En yaşanmaz koşullar altında bile dimdik ve hep yeşil kalabilmeyi başarıyorum. Savaşı kaybetmiş bir ormanın son neferiyim ben, adım Tenere. Hayatta kalabilmeyi az ile yetinebilmeye borçluyum.  Bir de beklentisizliğime…   Gözden uzak, gönülden de ırağım. Gecesi gündüzünü tutmayan, Kafası karışık, Ya siyah ya beyaz ortası olmayan, Gündüz kavurup gece donduran bir iklimin ortasında, Şartlara direnen, çelimsiz, yalnız bir ağacım. Sen Aşeka! Benim güçsüz yanımsın. Sorgusuz sualsiz yalnızlığımın orta yerinden sarıldın. Sana anlattım: Bu topraklar su nedir bilmez. Bizi ısıtıyor sandığın güneş kurutur. Sıcaklığı da çok uzun sürmez. Bir an sırtını dönüverir bize gece olur. O vakit sarılmış olmamız ısınmamıza yetmez. Ben gücünü yalnızlıktan alan Tenere. Sense kendini bana sarmış Aşeka. Sen yeşerdikçe ben kuruyorum, görmüyorsun. Beni sardığın he...

                                     Kimim ben? Bir yanı tamamıyla buz tutmuş, Bir yanının sıcaklığıysa sadece kendine yetecek kadar kalmış olan, Herkesten önce kendini seven, Her şeyden uzak, Benliğine yakın, Yalnızlığına sadık, Değişime değil gelişime inanan, Kurallarına bağlı, İlk gün neyse son gün de o, Çıkar veya korku karşısında eğilip bükülmeyen, Esnek olmadığı için kırılgan, Kazanmak kadar kaybetmeyi de bilen, Yarını düşünmekten bugünü yaşayamayan, Takıntılı, yorgun, yalnız, inadına bütün, dediği dedik, her daim halinden memnun, sıradan bir adam. Yalan mı? Hayır. Beni tanıyan insanların hepsi bu saydıklarımın bende var olduğunu bilirler. Eksik mi? Eksik. Beni tanıyanlar, daha iyi daha kötü birçok madde ekleyebilirler. Neden anlatıyorum beni sana? Nedeni yok. Tanışıyoruz. Günlük hayatımızda da insanları kendilerini bize anlattıkları kadarıyla tanıdığımızı sanm...